Jan Hinc - dyrygent, nauczyciel

Ukończył szkołę powszechną i preparandę nauczycielską w Bydgoszczy. W latach 1917-1918 uczył się w Bromberger Hochschule für Musik. Od 1920 roku uczył się w Państwowym Seminarium Nauczycielskim w Bydgoszczy, które ukończył w 1925 roku. Tego samego roku objął stanowisko nauczyciela tymczasowego w sześcioklasowej szkole powszechnej w bydgoskiej dzielnicy Czyżkówko. Przyczynił się do powołania Towarzystwa Śpiewu pod wezwaniem św. Cecylii, którego był prezesem i dyrygentem. Prowadził działalność na gruncie TCL, gdzie zajmował się oświatą dorosłych. W 1927 uzyskał pełne kwalifikacje pedagogiczne, po czym przeniósł się do Publicznej Szkoły im. Henryka Sienkiewicza. Zorganizował w tamtym czasie kurs języka polskiego dla dorosłych oraz założył orkiestrę dętą. Od 1 kwietnia 1933 roku przejął stanowisko nauczyciela po Józefie Mozolewskim w szkole w Skajbotach na Warmii. W 1936 roku wójt i nauczyciel niemiecki wytoczyli Hincowi proces o zniesławienie, który zakończył się klęską na Hinca. Rejencja olsztyńska wykorzystując sentencję wyroku odebrała mu prawo do pobytu na terenie Prus Wschodnich oraz prawa do nauczania. Po powrocie do kraju Jan Hinc wrócił do pracy w swojej dawnej Publicznej Szkole Powszechnej im. H. Sienkiewicza w Bydgoszczy. We wrześniu 1939 roku został aresztowany i wysłany do obozu  w Buchenwaldzie. Po odzyskaniu wolności wrócił do pracy w oświacie w Nakle nad Notecią, gdzie pracował do 1957 roku. 

Zenona Rondomańska, Nauczyciele z Pomorza pracujący w szkolnictwie polskim na Warmii w okresie międzywojennym, [w:] Nauczanie muzyki na Pomorzu i Kujawach, pod red. A. Kłaput-Wiśniewskiej, Bydgoszcz 2007.