Kazimierz Czekotowski - śpiewak (bas/baryton)

Kazimierz Czekotowski, pseud. Casimiro de Walden, Dewalden, urodził się 2.03.1901 r. w Jekaterynosławiu, zmarł 14.06.1972 w Warszawie. Po uzyskaniu matury w 1918 r. studiował początkowo w Jekaterynosławskim Instytucie Górniczym, a po powrocie do Polski w 1920 r., na Politechnice Warszawskiej. W 1922 r. wstąpił do Konserwatorium Warszawskiego. Dyplom w klasie śpiewu solowego prof. Marii Sankowskiej uzyskał 1927 r. Następne dwa lata (1927-1929) spędził we Włoszech, gdzie doskonalił swoją sztukę wokalną pod kierunkiem Alessadro Bonci i Giuseppe Anselmiego. We Włoszech występował także na estradach koncertowych oraz przed mikrofonami radia w Genui i Mediolanie. Po powrocie do kraju, przez dwa sezony (1929-1931) śpiewał na scenie Opery Poznańskiej, gdzie zyskał sobie sławę znakomitego śpiewaka i aktora za kreacje ról: Janusza w „Halce”, Stanisława w „Verbum nobile”, Konsula w „Madamme Butterfly”, Sylwia w „Pajacach”, Alfia w „Rycerskości wieśniaczej” czy Kyoto w „Iris” Mascagniego. W 1932 K. Czekotowski przyjął zaproszenie rządu tureckiego do objęcia funkcji profesora śpiewu w Konserwatorium w Ankarze oraz pierwszego solisty Orkiestry Symfonicznej Prezydenta Turcji. Obok zajęć pedagogicznych i koncertów, Czekotowski z pasją i entuzjazmem rozpoczął propagowanie polskiej kultury muzycznej w Turcji, w czym pomagały mu występujące gościnnie dwie znakomite śpiewaczki: żona – Maria Bojar-Przemieniecka i siostra – Maria Czekotowska. Po powrocie do kraju w 1935 r. K. Czekotowski wznowił działalność koncertową w Warszawie. Brał także udział w ekranizacji opery St. Moniuszki „Halka” w reżyserii Leonarda Buczkowskiego, kreując rolę Zbigniewa. Lata okupacji spędził w Warszawie, uczestnicząc w koncertach przygotowywanych dla polskiej publiczności w ramach akcji RGO, śpiewał także z orkiestrą kierowaną przez Zygmunta Latoszewskiego w kawiarniach „Gastronomia” i „Lours” biorąc udział w estradowym wykonaniu całych oper. W 1945 r. K. Czekotowski skierowany został do Gdańska. Jesienią 1945 r. zorganizował i uruchomił Średnią Szkołę Muzyczną w Gdyni, będąc jej dyrektorem (1945-1950) oraz wykładowcą. Jednocześnie w latach 1951-1953 prowadził zajęcia na Wydziale Wokalnym w Wyższej Szkole Muzycznej w Sopocie, gdzie w roku akademickim 1951/1952 piastował funkcję dziekana Wydziału Wokalnego. Dla życia kulturalnego na Wybrzeżu zapisał się jako współorganizator – obok Z. Latoszewskiego i W. Bregy – oraz kierownik wokalny Studia Operowego przy Państwowej Filharmonii Bałtyckiej, przekształconego w 1951 r. na Operę Bałtycką. W 1953 r. K. Czekotowski powrócił do Warszawy. Przez dwa sezony był solistą Opery Warszawskiej, estrady i radia, aby w 1955 r. wycofać się ze sceny. Poświęcił się głównie występom estradowym i pracy organizacyjnej w związkach twórczych (SPATiF i SPAM) oraz działalności pedagogicznej. Uczył w Średniej Szkole Muzycznej im. Kurpińskiego, a od 1961 r.w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej, gdzie był docentem. Rezultatem tej pracy jest grupa wychowanków, którzy zajęli znaczne miejsce w polskiej wokalistyce, jak Jan Gdaniec, Paweł Trzebiatowski, Anna Bartoszyńska, Ryszard Tarasewicz, Alicja Rollinger, Janusz Janowicz. Osobny rozdział działalności Czekotowskiego stanowią prace muzyczno-literackie, z których na pierwszy plan wysuwają się cenne dla naszej wokalistyki tłumaczenia z języków obcych: 16 oper i kantat, pieśni przełożonych z języka włoskiego, francuskiego i rosyjskiego. Dorobek jego został oceniony m.in. przyznaniem odznaczeń państwowych i nagród, m.in. Złotego Krzyża Zasługi, Nagrody Ministra Kultury i Sztuki, Odznaki Honorowej ”Za zasługi dla Gdańska”.

Kazimierz Czekotowski, obok ogromnego wkładu pracy w rozwijanie polskiej kultury muzycznej i życia kulturalnego pozostawił ufundowane przez siebie stypendium, dla wyróżniających się studentów Wydziału Wokalnego PWSM w Warszawie.

  Zobacz:

http://www.e-teatr.pl/pl/osoby/18019.html