Synowicz Barbara – artystka chóru (sopran)

Urodziła się w Bydgoszczy, uczęszczała do Liceum Ogólnokształcącego w Toruniu i tam zaczęła uczyć się muzyki i śpiewu w ognisku muzycznym w klasie J. Bobińskiej. Potem kontynuowała kształcenie głosu w Studium Muzycznym im. E. Młynarskiego przy Towarzystwie Muzycznym w Bydgoszczy w klasie prof. M. Gruszczyńskiej (1960). Po ukończeniu wstępnego etapu kształcenia zdawała do Zespołu Pieśni i Tańca „Śląsk”. Zaproponowano jej zatrudnienie do zespołu baletu, ponieważ jednak zawsze chciała śpiewać, skorzystała z ogłoszenia o naborze do chóru nowo powstającego Studia Operowego. Na początku 1956 r. zgłosiła się na przesłuchanie i została przyjęta. Przez dwa lata, jak wszyscy nowo zaangażowani chórzyści, pracowała społecznie; dopiero potem zatrudniono chórzystów na stałe umowy o pracę. Mające świetne warunki głosowe i sceniczne, bardzo szybko została zauważona przez reżyserów i już w premierze operetki ”Życie paryskie” J. Offenbacha (1960) powierzono młodej chórzystce małą rolę Madeleine. Był to jej debiut sceniczny, wokalno-aktorski, który zadecydował potem o niezwykle aktywnym życiu artystycznym na scenie młodej chórzystki jako... solistki. Koncertowała w wyjazdowych imprezach zespołów bydgoskiej opery w całej Polsce, a także na scenie Operetki Warszawskiej i w Teatrze Muzycznym w Gdyni. Realizowała się zarówno jako solistka (sopran liryczno-koloraturowy), jak i skromna chórzystka na macierzystej scenie. Jednakże doświadczenie i talent aktorski B. Synowicz – jej duża vis comica, oklaskiwana często i podziwiana przez koleżanki z zespołu, zaowocowały kolejnymi udanymi rolami solistycznymi, jak np. Pepi w operetce ”Wiedeńska krew” J. Straussa (1968). Dyrektor W. Ormicki, obejrzawszy śpiewaczkę w tej roli, zaproponował jej wykonanie partii Papageny w operze W.A. Mozarta ”Czarodziejski flet” (1971). Potem były jeszcze inne małe role solistyczne, jak np. Esmeralda w operze „Sprzedana narzeczona” B. Smetany (1977) i... nagłe zastępstwa za chore solistki. Na prośbę dyrygentów musiała wyjść tylko po trzech dniach prób na scenę. Tak było w roli Basi w „Weselu Figara” W.A. Mozarta (1980) i Wróżki w „Bardzo śpiącej królewnie” A. Blocha. B. Synowicz pracowała w chórze bydgoskiej opery 32 lata. W 1988 r. przeszła na artystyczną emeryturę, lecz nie zerwała kontaktu z teatrem. Występuje nadal jako doangażowana chórzystka w różnych spektaklach operowych, szczególnie tych wymagających dużego zespołu chórzystów.

Alicja Weber, Synowicz Barbara, [hasło w:] Bydgoski Leksykon Operowy, pod red. Z. Prussa, Bydgoszcz 2002.

• OPERA NOVA
  chórzystka w latach 1956-1988
  Szczegóły
• OPERA NOVA chórzystka w latach 1956-1988 Szczegóły