Herdzin Henryk - śpiewak (tenor liryczny)

Solista-śpiewak (tenor liryczny). Samorodny talent ze Śląska o bogatej amatorskiej działalności  muzycznej. Po przesłuchaniu w gliwickiej operetce decyzją komisji w której zasiadali m. in. Danuta Baduszkowa i Wacław Śniady, dostał angaż chórzysty. I tu zaczyna się jego bogata artystyczna kariera zawodowa. Gdy Baduszkowa ze Śniadym pojechali do Gdańska, aby objąć tam Teatr Muzyczny, zabrali ze sobą H. Herdzina – już jako solistę – śpiewaka – tenora lirycznego i amanta. Przepracował na Wybrzeżu dwa sezony (1958 – 1960) Zetknął się z takimi dyrygentami jak: K. Stryja, W. Rowicki, B. Wodiczko. Zadebiutował jako: Opinia publiczna w Orfeuszu w piekle J. Offenbacha. Kolejne premiery to: m. in. „Bal w operze” R. Heubergera, „Domek trzech dziewcząt” H. Berte. Potem była Łódź. A od sezonu 1962/63 – Bydgoszcz. Tutaj w różnych stopniach etatowego zaangażowania – przepracował, czyli prześpiewał Herdzin blisko 30 lat. Najpierw przedstawił się bydgoskiej publiczności jako Eugeniusz Oniegin w operze P. Czajkowskiego (1962). Potem był Moralesem  w Carmen” G. Bizeta (1964) i Alfredem w „Traviacie” G. Verdiego (1964). W 1965 r. nadeszła premiera, która miała stać się niekwestionowanym, indywidualnym sukcesem Herdzina – „Fra Diavolo” D. F. Aubera. Kreując postać tytułowego bohatera, pokazał całą skalę swoich możliwości. W sezonie 1965/66  zaśpiewał Spolette w „Tosce” G. Pucciniego, Huberta w „Cnotliwej Zuzannie” J. Gilberta i Daniłę w „Wesołej wdówce „ F. Lehara. Następne premiery to: „Kopciuszek” Rossiniego (1965), gdzie kreuje rolę Don Ramiro,  jako Edwin występuje w Księżniczce czardasza” I. Kalmana (1968), a  jako  Damazy w „Strasznym dworze” S. Moniuszki (1969).  W „Krainie uśmiechu” F. Lehara (1970) był Su Czołgiem. Partą jakby stworzoną dla niego okazał się Nadir w „Poławiaczach pereł” (1972) G. Bizeta. Lata 70. to obfite pasmo znaczących ról: Mozart w „Mozarcie i Salierim” M. Rymski – Korsakowa (1970), Tamino w „Czarodziejskim flecie” W. A. Mozarta (1971), Hrabia Luxemburg w operetce F. Lahara (1974), Włodzimierz w „Kniaziu Igorze” A. Borodina (1975), Nando w „Nizinach” E.d’Alberta (1976), Sternik w „Holendrze tułaczu” R. Wagnera (1977), a także Waszek w „Sprzedanej narzeczonej” B. Smetany (1977). W roku 1980 wystąpił w roli  Triqueta w „Eugeniuszu Onieginie” P. Czajkowskiego, a w 1984 wcielił się w postać Sopoletto w „Tosce” G. Pucciniego. Z dużą swobodą i poczuciem humoru zaprezentował Profesora  Pijaczka w „Ptaszniku z Tyrolu” K. Zellera (1987). Nagradzany był oklaskami za wiele innych ról, tak w repertuarze operowym, jak i operetkowy. Godzi się tu jednak wymienić jeszcze: Księcia w „Rigolecie” G. Verdiego (1967), Basilia  w „Weselu Figara” W. A. Mozarta (1979), Dzidzi w „Hrabinie” S. Moniuszki, Ojca Tomasza w „Przemysławie II” H. Swolkienia, Rodryga w Otellu” G. Verdiego (1989). Z dużym powodzeniem śpiewał Hrabiego Emilio  w „Gasparone” K. Millockera (1978), Ottokara w „Baronie cygańskim” J. Straussa (1980), Eisensteina w „Zemście nietoperza” J. Straussa (1982), Orfeusza w „Orfeuszu w piekle” J. Offenbacha (1983)  Był też wokalną podporą musicali – od Rewelersa w „Helu” począwszy (1965 ) po Kapitana w „Skrzydlatym Kochanku” (1974) S. Renza, inżyniera Solarza w „Najpiękniejszej” M. Lidy (1975) i Jana Kluczkowskiego w „Dziękuję Ci, Ewo” S. Renza (1976). Wystąpił też Herdzin w przedstawieniach baletowych dla dzieci: w „Piotrusiu i wilku” S. Prokofiewa był Narratorem. W swojej bogatej wokalnej karierze zaliczył ponad 100 premier (większość poza Bydgoszczą). Występował w Niemczech, we Włoszech i Rumunii. Ściśle współpracował z operami w Poznaniu, Bytomiu i Wrocławiu, a także z filharmoniami w Bydgoszczy, Koszalinie, Częstochowie… Śpiewał przez dwa lata w Capelli Bydgostiensis, dokonując płytowych nagrań i telewizyjnych rejestracji. Brał udział w licznych koncertach estradowych. Henryk Herdzin – to jeden z najznakomitszych i najpopularniejszych artystów bydgoskiej sceny operowej.

• OPERA NOVA
  solista od sezonu 1962/1963
  Szczegóły
• OPERA NOVA solista od sezonu 1962/1963 Szczegóły