W pierwszych latach kapłaństwa poszerzał wiedzę z zakresu psychologii i muzyki. W trakcie wojny pełnił obowiązki duszpasterza Polonii holenderskiej, belgijskiej, a po jej zakończeniu pracował w obozach Polaków w Niemczech. Prowadził ożywioną działalność: otwierał kaplice, szkoły obozowe, świetlice, prowadził chóry, teatry, redagował „Głos Polski”, wydawał modlitewnik Jezu ufam Tobie, Katechizm obozowy oraz Jasełka obozowe. W tym czasie skomponował wiele utworów: Oratorium gwiazdkowe, Polski Królowo, Msza wychodźców polskich oraz Gdy Janek miał lat 12. W 1947 roku Folek powrócił do Polski i rozpoczął pracę w Niższym Seminarium Duchowym w Górnej Grupie, jako nauczyciel języków (polskiego i angielskiego), matematyki i muzyki. W latach 1947-1949 założył i prowadził Chór Sodalicji Mariańskiej. Napisał muzykę do sztuki teatralnej Atabisa. W 1949 roku został proboszczem w Długoborze oraz wykładowcą w Wyższym Seminarium Duchownym Werbistów w Pieniężnie, gdzie napisał śpiewnik, w którym zamieścił większą część swoich kompozycji. Z okazji pierwszych święceń kapłańskich po wojnie, napisał Kantatę kapłańsko-misyjną. W latach 1953-1958 był proboszczem w Noskowie, a później 1958-1968 w Zimnowodzie. Napisał też liczne pieśni, m.in.: Do Matki Bożej Lutyńskiej, Dziękczynienie oraz Na poświecenie dzwonów. W 1970 roku powrócił do Pieniężna, gdzie prowadził działalność pedagogiczną i artystyczną aż do śmierci. Pozostawił po sobie: ok. 1000 wierszy okolicznościowych, 5 marszów na orkiestrę, 1 walc, 2 intrady, 150 pieśni kościelnych, 70 utworów religijnych na chór i 15 świeckich utworów chóralnych.