Stępowski Piotr – śpiewak (baryton).

Solista-śpiewak, związany z bydgoską sceną muzyczną od 1958 r. Najpierw jako chórzysta, później od pierwszej połowy lat 60. jako solista, trzykrotny zdobywca „Złotych Masek”, mający w swoim dorobku 86 partii operowych i operetkowych. Przez blisko 30 sezonów jeden z najpopularniejszych artystów bydgoskiej sceny operowej.

W wieku 16 lat zdał egzamin do Państwowej Szkoły Instruktorów i Reżyserów Teatrów Ochotniczych w Bydgoszczy. Wykładali w niej m.in. Adam Grzymała-Siedlecki, Marian Turwid, Alfred Kowalkowski, Zofia Pietrzak… Po zakończeniu nauki dostał angaż w Teatrze Lalki i Aktora w Toruniu. Jako 19-latek znalazł się w Reprezentacyjnym Zespole Pieśni i Tańca POW i to w randze solisty. W 1958 przystępuje do przesłuchań do Studia Operowego gdzie zostaje przyjęty, na początek, do chóru. Powierzane są mu mniejsze rólki, aż do debiutu scenicznego w 1966r. rolą Scarpio w „Tosce” G. Pucciniego. Jako tytułowy Rigoletto w operze Verdiego popisał się i głosem, i aktorstwem. Zachwycił również publiczność rolą Papagena w „Czarodziejskim flecie” W.A. Mozarta (1971) oraz Zurgi w „Poławiaczach pereł” G. Bizeta.

I choć śpiewał Stępowski gościnnie na licznych scenach polskich oraz kilku zagranicznych, to jednak Bydgoszczy nie zdradził i swoimi scenicznymi i wokalnymi kreacjami zachwycał krytyków i publiczność. Był więc władczym Halickim w „Kniaziu Igorze” A. Borodina (1975), dumnym Miecznikiem w „Strasznym dworze” S. Moniuszki (1976), fantazyjnym Marcello w „Cyganerii” G. Pucciniego (1978), tragicznym Holendrem tułaczem w operze R. Wagnera (1976). Do bogatego rejestru operowych partii dopisywał kolejno: Hrabiego Almavivę w „Weselu Figara” W.A. Mozarta (1979), Janusza w „Halce” S. Moniuszki (1981), Sharplessa w „Madame Butterfly” G. Pucciniego (1981), Wilhelma w „Przemysławie II” H. Swolkienia (1986). W ostatnim okresie długiej i jakże pięknej kariery występował częściej w operetkach. Stworzył wtedy charakterystyczne i w dużym stopniu komiczne postacie m.in. Styxa w „Orfeuszu w piekle” J. Offenbacha (1984), Stefano w „Nocy w Wenecji” J. Straussa (1985), Herr Reicha w „Wesołych kumoszkach z Windsoru” O. Nicolaia (1985), Profesora Robaczka w „Ptaszniku z Tyrolu” K. Zellera, Niegusa w „Wesołej wdówce” F. Lehara (1988).

Prócz śpiewania głównych ról w operach, przez wiele lat działał w Operowej Radzie Artystycznej, był przewodniczącym oddziałów ZASP-u i SPATiF-u.

wg Zdzisław Pruss, Stępowski Piotr, [hasło w:] Bydgoski Leksykon Operowy, pod red. Z. Prussa, Bydgoszcz 2002.

• OPERA NOVA
  od 1958 chórzysta, od I poł. lat 60. solista
  Szczegóły
• OPERA NOVA od 1958 chórzysta, od I poł. lat 60. solista Szczegóły