Iżela Stanisław - śpiewak (tenor). 

Solista – śpiewak (tenor). Jeden z najbardziej zasłużonych i popularnych artystów bydgoskiej sceny operowej. Uczestnik pierwszych premier Studia Operowego. Związany etatowo z bydgoską operą do sezonu 1973/74, a potem przez pewien czas z nią współpracujący. Pobierał lekcje muzyki w rodzinnym Krakowie, a po zdobyciu w Szczecinie uprawnień solisty-śpiewaka – jeździł po kraju w ekipach Artosu. Nad Brdą otrzymał angaż do nowo utworzonego Zespołu Pieśni i Tańca Pomorskiego Okręgu Wojskowego. Później  przystąpił do Studia Operowego, oddając swe losy w ręce prof. Felicji Krysiewiczowej. Decyzja okazała się słuszna, ambitny tenor dopiął swego  i  przez z górą 20 lat był cenionym artystą bydgoskiego teatru muzycznego. Długa jest lista jego ról: Stefan w „Strasznym Dworze” S. Moniuszki (1958), Franek w „Verbum nobile” S. Moniuszki (1956), Dzidzi w „Hrabinie” S. Moniuszki (1960), Goro w „Madame Butterfly” G. Pucciniego (1961), Ollendorf w „Studencie żebraku” K. Millockera, Bebo we „Fra Diabolo” D. F. Aubera (1965), Monostatos w „Czarodziejskim flecie” W. A. Mozarta (1971), Gerarda w „Lakme” L. Delibesa (1959). To tylko niektóre z jego wcieleń operowych. Ale jego największym scenicznym powołaniem była operetka. W „Życiu paryskim” J. Offenbacha (1960) grał Raula, a rolę Negusa w „Wesołej wdówce” F. Lehara (1966) w ocenie recenzenta, w obu operetkach był zabawny i sympatyczny. Ale największy aplauz zdobywał jako Einstein w „Zemście nietoperza” J. Straussa (1961). Z estradową wersją „Zemsty nietoperza” zjeździł Iżela pod szyldem Estrady Poznańskiej cały kraj wzdłuż i wszerz. Mając naturę społecznika przez 18 lat walczył o prestiż środowiska operowego w Związku Pracowników Kultury i Sztuki, przewodził  ZASP-owi przy operze. Był też założycielem i prezesem powołanego Koła Seniora „Cyganeria”, skupiającego w swoich szeregach weteranów bydgoskiej sceny operowej. Był sympatykiem i wiernym kibicem nowatorskich poczynań dyrekcji opery i admiratorem Bydgoskich Festiwali Operowych. Żył długo, twórczo i pracowicie. Dla miłośników opery był prawdziwą legendą, żywym symbolem, romantycznym wspomnieniem tamtych pierwszych, artystycznych sezonów. Był pomostem, jakże w sztuce ważnym, miedzy dawnymi a nowymi czasy. 

• OPERA NOVA
  śpiewak-solista do 1974 roku, później współpracował
  Szczegóły
• OPERA NOVA śpiewak-solista do 1974 roku, później współpracował Szczegóły